The Whitest Boy Alive – Dreams

The Whitest Boy Alive is het nieuwe project van Erlend Øye, die je wellicht kent van de Kings of Convenience, twee hits van Röyksopp (Poor Leno, Remind Me) of zijn solo-activiteiten als DJ. Begonnen als elektronische band, brengt The Whitest Boy Alive de single Inflation uit op het Kitsuné label, daarna laten ze echter de draaitafels voor wat ze zijn en pakken ze echte instrumenten uit de kast. Het duurt 2 jaar, maar nu is er dan eindelijk een album – in sommige landen beter verkrijgbaar dan in andere – getiteld Dreams.

So you no longer care if it’s another day?
I guess I have been better, because I am there now.
You knew what you wanted, and you fought so hard
Just to find yourself sitting in a golden cage

So ofcourse I miss you, and I miss you bad
But I also felt this way when I was still with you
(Golden Cage)

Dreams is niet eens zo dromerig als het meeste van Erlend Øyes solowerk. De muziek is duidelijk geïnspireerd door de dansvloer, met bijna danceable beats op Burning en Inflation, afgewisseld door wat reggae-achtigs op Above You en -jawel- dromige nummers zoals de evaluatie-afsluiter All Ears. De rest van de songs zweeft daar tussenin. Erlend Øye (of Orlando, zoals hij zich noemt hier), Sebastian Maschat (drums) en Marcin Oz (bassgitaar), kiezen voor een zeer minimalistische aanpak. Het album is dan ook niet extra gemixt, er is veel “ruimte” in de nummers. Af en toe wordt het trio aangevuld door Daniel Nentwig (op rhodes & crumar), maar niet meer dan noodzakelijk.

Die lege ruimte werkt het grootste gedeelte van het album, maar af en toe wordt er een misstapje gemaakt. In Borders wordt er gestopt met spelen, je denkt dat het is afgelopen, maar dan ineens komt er een soort van drumsolo tussendoor die allesbehalve op zijn plaats is. Leuk experiment, maar het komt het nummer niet ten goede, zeker omdat het nummer vervolgens verder gaat zonder veel verandering. Ook eindige – met name de snellere nummers – vaak op dezelfde wijze: harder, harder, STOP. Er zit veel herhaling van gitaarriffs en teksten in de songs, dit komt met name naar voren in Done With You, waar het naar mijn mening net iets te overdreven wordt. Al die herhaling bij de rustige nummers geeft de CD af en toe iets van een lounge-feeling.

Na een sterke opening (de eerste 3 nummers) kakt de CD even in, gevolgd door hoogtepunt van de CD Don’t Give Up, waar de teksten echt gemeend lijken en naar een emotioneel hoogtepunt wordt toegewerkt. Hierna zakt de CD weer een beetje in met FIgures en Borders, die wellicht gewoon net iets te veel op de andere nummers lijken. Gelukkig vormen de nummers Golden Cage, prachtige metafoor overigens, en All Ears het perfecte einde op de CD, zo wordt je toch nog even verrast, net als je dacht dat het niet meer mogelijk was.

I’m so happy you called,
I really needed a break
From all the people I see
From all the people I spend time with
Where did my summer go?
A week that was cancelled
And my only chance
To get out of this place
(All Ears)

Dreams is wat ik ervan verwachtte: een band met danceroots die tot meer in staat blijkt te zijn. Het laat echter ook zien dat de band nog niet volgroeid is. Er is ruimte voor meer, wellicht zou de band nog iets meer de extremen op moeten zoeken: het rustige verder uitwerken, het snelle koesteren, meer experiment. Niet op de CD beland (maar ze stonden wel op de Myspace-pagina) zijn het mooie Promise Less, Do More en Dead End, waardoor de CD met 40 minuten niet extreem lang is. Het schijnt dat de band live nog meer tot zijn recht komt, en dat hoop ik ooit nog te ervaren.

Myspace-profile
Mini officiële website met video voor Inflation