MM: Ray LaMontagne, Lisa Hannigan, Die Prinzen

Ray LaMontagne – Gossip In The Grain

Op deze plaat verheugde ik me nu echt. Rays debuut Trouble was fascinerend. In die tijd hield ik totaal niet van Americana, maar Rays Trouble raakte bij mij de juiste (gevoelige) snaar. Opvolger ‘Till The Sun Turns Black was geweldig, maar om andere redenen: de tot luisteren dwingende productie. Over deze plaat zei Ray in een interview: “I felt like I really asked a lot of the listener with the second record. It’s a lot to ask to sit and listen to that record. It really wouldn’t be fair to do that again.” Ik kan niet zeggen dat ik het erg had gevonden als ik nog zo’n plaat had ‘moeten’ luisteren, maar het is nu eenmaal niet zo. Dat wordt al duidelijk vanaf de opener You Are The Best Thing. Achtergrondkoortje, dikke blazers en een portie soul van heb ik jou daar. Ray zoals we hem nog niet eerder hoorden. Daarna wordt het even Ray als vanouds. Hoewel Let It Be Me misschien niet de muzikale diepte bevat die vergelijkbare ballades op het tweede album van LaMontagne kenmerken, is het zeker geen slecht nummer.

Meg White, baby you’re the bomb, old Jack he’s great, don’t get me wrong; but this is your song. (Meg White)

Maar er staan meer vreemde eenden op de plaat. Meg White, met spaghetti-western intro en een echte White Stripes drumpartij, zal de conservatieve LaMontagne luisteraar waarschijnlijk doen schrikken, net als de Farmsound op het melige Hey Me, Hey Mama (zeker als die conservatieve luisteraar eerst de oude (live) kippenversie van het nummer heeft gehoord. Het rare trio wordt vervolmaakt door de blues Henry Nearly Killed Me (It’s a shame). Zet vooral je (eventuele) verwachtingen overboord als je de eerste helft van de CD hebt gehad.

The days grow short as the nights grow long / the kettle sings its tortured song
(Winter Birds)

Maar er is genoeg houvast, genoeg kenmerkend LaMontagne-materiaal. Het mooie A Falling Through en het intense I Still Care For You, waarbij Ray met nog meer lucht (of zoals hij het noemt “gut“) zingt dan voorheen. Het hoogtepunt van de CD is zonder twijfel Winter Birds. Dik zes minuten lang weten Ray en een intieme gitaarpartij te boeien. Gossip In The Grain is LaMontagnes meest gevarieerde CD. Voor het eerst voel je niet alleen mee met Ray. Dit keer tovert hij namelijk ook een glimlach op je gezicht, zonder daarbij enige kwalitatieve concessies te doen.
vier uit vijf

Lisa Hannigan – Sea Sew

Totdat ik deze recensie van Lisa Hannigans debuut las, was ik helemaal niet van plan Lisa met Damien Rice te gaan vergelijken. Ik meende een fatsoenlijk oordeel te kunnen vellen zonder Damien Rice erbij te slepen. Ik had er niet eens aan gedacht om Damien Rice albums erbij te slepen. Maar goed, toen las ik dus de volgende woorden:

Natuurlijk is het schier onmogelijk om Sea Sew niet direct te vergelijken met O en 9, de albums waarop ze zo succesvol de zingende muze van Damien Rice was. Met tien nummers van 3 á 4 minuten wordt gekozen voor kwaliteit boven kwantiteit, we horen Rice-achtige instrumenten als de viool en snaredrum en ook Lisa zelf lijkt terug te willen grijpen op het samenwerkingsverleden. In opener An Ocean And A Rock zet ze haar stem (bewust) wat lager in om haar voormalige partner te vervangen, zo lijkt het.
(Moefz.nl)

Tsja, en toen was in mijn hoofd de link ook gelegd. Nu kan ik niet anders dan de plaat vergelijken met 9 en O. En eigenlijk is dat niet eerlijk voor mevrouw Hannigan (die overigens door Jason Mraz werd gevraagd als support act, maar helaas alleen voor het Amerikaanse deel van zijn tour – anders had ik haar live kunnen bewonderen in Amsterdam).

Om maar meteen wat beelden in de mix te gooien. Ieder liedje is een klein schilderijtje. An Ocean and A Rock, de opener, schetst in de coupletten nog een vervreemdend beeld door de wat rare structuur, maar als het refrein dan losbarst, vullen de contouren zich met kleuren en wordt de essentie duidelijk:

Thoughts of you, warm my bones I’m on the way, I’m on the phone, Lets get lost, me and you, an ocean and a rock is nothing to me.
(An Ocean And A Rock)

En zo zijn meerdere liedjes opgebouwd. Terwijl duidelijk wordt dat de meeste liedjes zijn geschreven op gitaar of piano, kiest Hannigan meerdere malen ervoor eerst andere partijen te introduceren. I Don’t Know heeft feitelijk een simpel akkoordenschema, maar daar kom je pas na een minuut achter. En dan is het een enorm catchy nummer. Hoogtepunten op deze verstopte singersongwriterpopplaat zijn het wonderschone Pistachio en afsluiter Lille. De klasse van Lisa Hannigan komt naar voren in het ogenschijnlijk delicate karakter van het album. Maar zelden tot nooit wordt de plaat suf. Lisa Hannigan stelt me niet teleur.

En ja… Daarmee ownt ze Damien big time. Ik zou zeggen: Damien, de studiejo is all jors!!
vier uit vijf

(Lisa Hannigans album is te koop via haar site)

Die Prinzen – Die neuen Männer

Laat ik mezelf vooral geen kenner noemen van het oeuvre van Die Prinzen, maar de grootste hits behoren in ieder geval tot mijn opties in Duitse karaokebars. Van het acapellakoor op Das Leben Ist Grausam tot het sarcastische Deutschland liep de carrière van de Duitsers vrij vlekkeloos, maar daarna kwam er een soort dipje. Geen gouden of platina platen meer en al helemaal geen fatsoenlijke hits (Olli Kahn kwam in de buurt, met een gejatte beat). Met HardChor (2004) besloten Die Prinzen het anders aan te pakken. Akoestische pop/rock was het nieuwe motto, maar zonder veel succes. Een ‘Greatest Hits’ tour in deze formatie was daarentegen een heel groot succes. Sinds HardChor verschenen er dan ook geen nieuwe studioplaten meer. Wel twee liveregistraties (Akustisch Live en Orchestral). Na enkele zijprojecten en geprolongeerde tournees proberen Die Prinzen nu de Deutschen Charts weer te verüberen met Die Neuen Männer en bijbehorende single Frauen sind die Neuen Männer.

Weißt du nicht, wer heute noch was reißen will, der braucht ’n Psychoknall, denn das hat Stil, zum Glück gibt’s noch etwas auf das man sich verlassen kann, Liebe tut weh, Essen macht dick, Leben strengt an
(Leben Strengt An)

De productie op deze plaat is in handen van Mousse T., u allen wel bekend van enkele foute danshits. Hij maakte van Die Neuen Männer een erg geslaagde popplaat. Meest opvallend zijn de motown/bigband invloeden, onder andere op de eerste single en Immer Anderer Meinung, en het wel heel erg Hey There, Delilah-achtige Leben Strengt An. Daarmee hebben we de twee uitersten wel ongeveer gehad. Jammer genoeg verdrinken de vaak sarcastische en humoristische teksten in deze serieuze productie en dat doet eerlijk gezegd een beetje af aan de charme van de band. Bij vlagen denk je te luisteren naar een kruising tussen Kinderen voor Kinderen (op Biste Dabei) en een boyband (op Nie wieder Liebeslieder). Daar komt nog bij dat de hoeveelheid potentiële singles – waar Die Prinzen het vroeger van moesten hebben – erg tegenvalt. In plaats daarvan vinden we enkele muzikale experimenten (My Friend – altijd lachen als Duitsers Engels gaan praten – en Monster – naar mijn mening minder boeiend). Dit is dan ook niet de plaat die Die Prinzen wieder übergroß geht machen… Maar hij ligt wel goed in het gehoor. En dat is ook wat waard.
drie uit vijf